„Noc”, pierwotnie pomyślana jako sztuka teatralna, jest trwającym sześć godzin scenicznym monologiem zbudowanym z czterech części. Edith Clever staje się na sześć godzin ucieleśnieniem poezji, prozy, listów i dramatycznych tekstów przywołujących żałobę i pożegnanie, upadek i bliskość śmierci. Na poetycki montaż składają się fragmenty tekstów od Goethego i Kleista, Platona i Hölderlina poprzez Novalisa i Jean Paula aż po indiańskiego wodza Seattle i samego Hansa-Jürgena Syberberga. W tym filmie Syberberg rezygnuje z wypróbowanej we wcześniejszych obrazach estetyki. Nie oglądamy projekcji ani kostiumów, atelier jest puste – jedynie Edith Clever, płachta skóry na podłodze, kilka prostych rekwizytów: kryształowa kula, dziecięcy pluszowy miś, flakon. Edith Clever stoi przed kamerą sama, siedzi, leży, podnosi się, obraca się i wije, kroczy rytualnymi ruchami, tańcząc lub balansując, jej ciało staje się instrumentem dla słów, ruchów i pieśni. Rozpoczyna od słów wodza Seattle, po czym, jakby przez medium przemawia przez nią kilka głosów. W pierwszej części film skupia się na Richardzie Wagnerze i jego listach miłosnych do kobiet jego życia.