Metaforyczna przypowieść, wywiedziona z obserwacji słynnego wyścigu konnego w czeskich Pardubicach – Wielkiej Pardubickiej. Bloki wędrują w górę, zaczyna się gonitwa. Nie wszystkie popędzane przez dżokejów konie pokonają pierwszą przeszkodę. Kolejne jeszcze bardziej przetrzebiają stawkę. Konie potykają się, padają. Widzimy ich pot, strach w oczach, zmęczenie, w końcu śmierć w wyniku odniesionych kontuzji. Zwolnione i zatrzymane zdjęcia, zbliżenia, powtórzenia ujęć, zestawianie czarno-białych i barwnych kadrów, głucha cisza skontrastowana z gwarem widzów, przerażające rżenie wystraszonego zwierzęcia. Impresyjny nastrój zderza się z dramatem tworząc tkankę wstrząsającego dokumentalnego traktatu o ludzkiej hipokryzji. Wielka gonitwa staje się niemal rzezią, przynosi pytania o etykę. Koń wyścigowy potraktowany został jako ofiara własnej łatwowierności. Humanitarne wartości okazują się wyłącznie sloganami, a bardziej ludzkie wydają się zwierzęta. Tytułowa kostka cukru pojawiająca się w pierwszym ujęciu staje się dobitnym symbolem hipokryzji: człowiek nie daje koniowi cukru z wdzięczności, ale po to, żeby go oszukać i zmusić do przerażającego wysiłku. Nagrodzona Brązowym Lajkonikiem na Festiwalu w Krakowie Kostka cukru to pierwszy film wyreżyserowany przez Jacka Bławuta, do którego on sam nie zrobił zdjęć, a zarazem zamanifestował artystyczną autorską filozofię i wiarę w siłę przekazu obrazowych znaków. Wszystko, co tu najistotniejsze – zarówno emocje, jak przesłanie – podporządkowane zostało formie wywodzącej metaforykę z dokumentalnej rejestracji.