Film jest ekranizacją dramatu Maksyma Gorkiego pod tym samym tytułem. Pisarz podejmował w utworze krytykę mieszczaństwa, wpisując ją w schemat dziejów bogatej rodziny, armatorów. Kiedy mąż Wassy ma stanąć przed sądem za deprawację nieletnich, kobieta namawia go do samobójstwa, by uchronić od hańby siebie i swoją rodzinę. Po śmierci mężczyzny Wassa dba o rodzinny interes. Kobieta mieszka z dwiema córkami i wnukiem, którym opiekuje się podczas pobytu jego rodziców za granicą. Niespodziewanie w domu Wassy pojawia się jej synowa, Raszel, która informuje o ciężkiej chorobie swojego męża, syna Wassy. Kobieta chce odebrać swoje dziecko, jedynego wnuka Wassy, w którym ona pokłada nadzieję na przetrwanie przedsiębiorstwa i przyszłość rodziny. Adaptacja Panfiłowa to przede wszystkim dramat rodzinny. W ujęciu reżysera Wassa nie jest bezdusznym wytworem swojej klasy i systemu politycznego, ale kobietą z krwi i kości walczącą o przetrwanie swojej rodziny.