Film – nazywany przez krytyków „symfonią antybohaterską” – opowiada w pierwszej części o losach Dzidziusia, warszawskiego cwaniaka i tchórza, który wbrew sobie zostaje wciągnięty w wydarzenia Powstania Warszawskiego, a następnie – już świadomie – pośredniczy w pertraktacjach między dowództwem Powstania a oddziałami Węgrów, stacjonujących pod Warszawą i rozważających swoje wsparcie dla Polaków. Mimo niepowodzenia misji, Dzidziuś wraca do walczącej i ginącej Warszawy. Nowela druga rozgrywa się w oflagu, gdzie rzekomy uciekinier, który w rzeczywistości ukrywa się na poddaszu baraku, zostaje wykreowany na bohatera, by podnieść morale pozostałych.

Munk powiedział o „Eroice”: „Film w niczym nie występował przeciwko czystemu bohaterstwu, ponieważ wszyscy rozumiemy, że bez prawdziwego bohaterstwa nie może istnieć postęp. Istnieje jednak wciąż jeszcze bohaterstwo anachroniczne”. W rolę Dzidziusia wcielił się Edward Dziewoński, a jego brawurowa kreacja należy do tych mistrzowskich osiągnięć, które pozostają w pamięci widzów na zawsze.