Zrujnowana po wojnie stolica, ludzie próbujący zorganizować sobie w tych warunkach w miarę normalne życie, gromadki dzieci bawiących się w owej ponurej scenerii… Ten poruszający obraz był jednym z najważniejszych dokumentów polskiej kinematografii, zrealizowanych tuż po wojnie i jedną z pierwszych cichych ofiar socrealizmu – utworem okaleczonym przez dołączenie dopisanego później, wygłaszanego zza kadru optymistycznego komentarza.