Ten bardzo osobisty, poetycki film Karine de Villers zadedykowała swojemu ojcu. Poszukuje w nim wizualnych odpowiedników dla stanu podwójnej duchowej straty. Piękne, sugestywne obrazy, wzmocnione świetnie dobraną muzyką klasyczną, przywołują niepokojący, pełen tęsknoty za jakąś zniszczoną całością nastrój opuszczenia, rozbicia, utraty niewinności.

Sama de Villers tak wyjaśnia genezę filmu: „Mój ojciec, wybierając się do szpitala na operację, której nie przeżył, być może wiedziony niejasnym przeczuciem co do jej rezultatu, opowiedział mi coś. Coś, o czym powinnam zrobić film. Historię ukrywaną przez ponad pięćdziesiąt lat. Historię seksualnego wykorzystywania. Była w niej szkoła z internatem, nastolatek i mnich. Tym nastolatkiem był mój ojciec.”