Film, który uznawany jest za ostatnie znaczące dzieło włoskiego neorealizmu, opowiada o trudnym losie młodych ludzi we Włoszech w latach powojennych – główni bohaterowie to młode małżeństwo – którzy zaczynają dopiero wspólne życie i muszą zmagać się szeregiem przeciwności, m.in. z problemem znalezienia własnego dachu nad głową.

De Sica zrealizował surowy, nasycony autentyzmem obraz będący niemal kronikarskim zapisem realiów życia prostych rzymskich rodzin w pierwszej dekadzie po II wojnie światowej. Jak pisali krytycy: „Ten film żyje i żyć będzie, ponieważ jest ekstraktem prawdy włoskich lat 50. XX wieku w 2000 roku, kiedy widzowie do niego powrócą, zobaczą historię powszechnej egzystencji połowy stulecia, widzianą „od dołu”, z perspektywy człowieka z przedmieścia”.