Jan prowadzi na żywo nocny program Radiotelefon. Odpowiada na telefony ludzi zdesperowanych i zrozpaczonych, potrzebujÄ…cych psychicznego wsparcia. Rano udaje siÄ™ do swojej kochanki Magdy, która robi mu scenÄ™ zazdroÅ›ci o żonÄ™. Jan przesypia caÅ‚y dzieÅ„. Zbudzony wieczorem przez MagdÄ™, ledwo zdąża do studia. Podczas dyżuru jest zdenerwowany i rozkojarzony. NastÄ™pny dzieÅ„ spÄ™dza ze swojÄ… drugÄ… żonÄ… JustynÄ… i synem z pierwszego małżeÅ„stwa. Justyna przeżywa dramat, ponieważ Jan coraz bardziej siÄ™ od niej oddala; praca pochÅ‚ania go bez reszty. Justyna próbuje nakÅ‚onić swojego znajomego z redakcji, aby odebraÅ‚ Janowi prowadzenie programu. Bez rezultatu. Kolegium redakcyjne ocenia wysoko poziom Radiotelefonu. Jest noc. ChÅ‚opak, który emituje muzykÄ™ w przerwie miÄ™dzy rozmowami z radiosÅ‚uchaczami, zrywa ze swojÄ… dziewczynÄ…. Zdenerwowany wymyÅ›la Janowi, atakuje go za to, że tworzy program pozornych problemów, który nie daje nic zdesperowanym sÅ‚uchaczom. Rano Jan wraca do Magdy i widzi mężczyznÄ™ ukradkiem opuszczajÄ…cego jej mieszkanie. Dochodzi do awantury. Psychiatra, u którego bohater szuka porady, stwierdza silny stres. Zaleca wypoczynek, lecz nie może pomóc. Jan zaprasza psychiatrÄ™ do udziaÅ‚u w programie, ale jego fachowe odpowiedzi sÄ… dla ludzi niezrozumiaÅ‚e. Stres siÄ™ pogÅ‚Ä™bia, Jan coraz trudniej kontaktuje siÄ™ z otoczeniem. Podczas programu zaczyna grać na fortepianie i Å›piewać. Audycja zostaje przerwana. Jan zostaje wysÅ‚any do sanatorium. Po kilku miesiÄ…cach wraca odmieniony psychicznie, pozbawiony tożsamoÅ›ci i energii, z banalnym uÅ›miechem na twarzy – „normalny” i bezkonfliktowy.

ŹródÅ‚o: Waldemar PiÄ…tek, »Leksykon polskich filmów fabularnych«, Warszawa 1996