W dwunastu obrazach, z których każdy (jak w filmie niemym) zaopatrzony jest w napis streszczający wydarzenia, Godard opowiada historię Nany S., która jest ekspedientką w sklepie z płytami. Jej związek z Paulem, dziennikarzem, nuży ją, spotyka się też z innymi mężczyznami. Pewnego dnia, zaczepiona po wyjściu z kina przez obcego mężczyznę, przyjmuje propozycję pójścia do hotelu. Przyjaciółka przedstawia jej swojego sutenera i odtąd Nana pracuje dla niego. Jest przekonana, że w każdej chwili może odzyskać niezależność, jednak nie jest to takie proste.

Godard zastosował tu manierę nazwaną przez siebie théatre-verité, co miało oznaczać nie tylko teatralność konstrukcji, ale i sposobu filmowania - w długich sekwencjach przy statycznej kamerze, z wyeliminowaniem montażu, co zdaniem twórcy miało służyć bardziej obiektywnemu i pełnemu uchwyceniu prawdy.