Dramat psychologiczny, którego akcja rozgrywa się w pierwszych miesiącach po zakończeniu II wojny światowej. Bożek, dawny żołnierz Armii Krajowej, ucieka przed swoimi przełożonymi z konspiracji, nie wykonał bowiem wyroku śmierci na komuniście. Trafia do małego miasteczka na Ziemiach Odzyskanych. Poznaje tam Lucynę, młodą, acz dojrzałą już dziewczynę. Rodzi się między nimi intymna relacja, Bożek jednak cały czas żyje w stanie zagrożenia. Pewnego dnia dowiaduje się, że w miasteczku pojawił się jego kolega z organizacji podziemnej.

Drugi film kinowy Kazimierza Kutza uznawany jest po latach za jeden z najpiękniejszych wizualnie filmów polskich w historii. Świat, w którym rozgrywa się akcja – jego szarość, odpychające elementy, asceza tła doskonale współgra ze stanem psychicznym głównych bohaterów, obarczonych tragedią wojny, wypalonych, wyobcowanych i zagubionych.

Barbara Krafftówna, po wcześniejszym występie w Popiele i diamencie, stworzyła w Nikt nie woła pierwszą znaczącą kreację filmową w swoim dorobku. Wcieliła się w rolę Niury, repatriantki zza Buga, z którą Bożek również próbuje nawiązać znajomość. Po latach aktorka przyznała, że podczas realizacji filmu czuła, że uczestniczy w istotnym i awangardowym przedsięwzięciu. Taki właśnie jest obraz Kutza, uznawany za przykład nowofalowego myślenia, w momencie premiery bezlitośnie skrytykowany przez recenzentów i władze kinematografii. W kolejnych latach Barbara Krafftówna spotka się na planie z Kutzem tylko raz – przy okazji filmu Upał (1964).