Baśniowy, prowokacyjny i ironicznie korzystający z rasistowskich klisz, "Macunaíma" należy do końcowej fazy Cinema Novo. Oparty na wydanej w 1928 roku powieści Mario de Andrade, film opowiada historię tytułowego antybohatera — czarnego dziecka o pomarszczonej twarzy starca, które magicznie przemienia się w białego młodzieńca. Bezwstydny Macunaíma, uosobienie nienasycenia i nieskrępowanego popędu, wyrusza wraz z rodziną w podróż przez Brazylię lat 60., napotykając szereg symbolicznych postaci i wikłając się w coraz bardziej absurdalne przygody. Kicz, groteska i wulgarność — obecne także w przesyconej barwą warstwie inscenizacyjnej — stają się dla reżysera zarówno narzędziem krytycznej analizy brazylijskiego społeczeństwa, jak i policzkiem wymierzonym zachodniej cywilizacji, jej narzuconym ideałom estetycznym i wrażliwości. To „autentyczny triumf złego smaku", jak pół wieku temu pisał Krzysztof Zanussi, recenzując film na łamach "Kina".