Pierwsze słowa filmu to fragmenty „Myśli” Pascala czytane podczas licealnej lekcji. Filozoficzne rozważania o kruchości istnienia stanowią nietypowy kontekst dla opowieści o epoce buntów i kultury hippisowskiej. Film przedstawia raczej intymną historię budzenia się świadomości dorastającego młodzieńca niż rewolucję 1968 roku. Akcja rozgrywa się kilka lat po pamiętnym maju, ale aura tamtych dni nadal oddziałuje. Głównym bohaterem jest Gilles, drobnomieszczański licealista z przedmieść Paryża. W „Po maju” pokazany jest proces stopniowego wchodzenia w dorosłe życie w latach siedemdziesiątych i ciekawa przemiana od entuzjastycznego zaangażowania w protesty, poprzez przewartościowywanie walecznej postawy, aż do określenia indywidualnego stanowiska, zmierzającego raczej ku sztuce jako narzędziu rewolucji i przemiany świadomości. Na swojej drodze Gilles doświadcza kultury tamtych czasów w całej jej różnorodności. Epoka odtworzona jest w filmie z wielką precyzją i wyczuciem najmniejszych detali. Bohater jest rozdarty między dwiema sympatiami: wojującą aktywistką zaangażowaną w rewolucyjny kolektyw filmowy oraz zjawiskową hippiską, uciekającą od rzeczywistości w narkotyki i hedonizm. Podobne napięcia panują między kolegami, którzy z jednej strony chcą go wciągnąć w walkę sabotażową, z drugiej w świat sztuki. W fabułę inteligentnie wplecione są zwięzłe rozmowy, w których przewijają się myśli dotyczące sztuki współczesnej i awangardowej, rewolucyjnej formy filmowej, Międzynarodówki Sytuacjonistów, jak i zbrodni rewolucji kulturalnej w Chinach. Klimat epoki uzupełnia lekka i sugestywna muzyka. 

Opis organizatora, tekst: Karol Jóźwiak