Erika mieszka wraz z mężem w średniozamożnej dzielnicy Nowego Jorku. Martin jest urzędnikiem bankowym, ona prowadzi galerię na Manhattanie. Jej trwające od 16 lat małżeństwo wydaje się ustabilizowane i względnie szczęśliwe, ale nagle mąż oświadcza, iż spotkał inną kobietę i Erika nieoczekiwanie staje przed koniecznością zbudowania swego życia od nowa, jako kobieta samotna. Początkowo zagubiona, stopniowo zaczyna inaczej patrzeć na otaczający ją świat. Kupuje nowe mieszkanie, zaczyna rozglądać się za pracą, która zapewniłaby jej większą samodzielność, a w relacjach z mężczyznami zaczyna czuć się równorzędną partnerką. Przygotowując się do realizacji filmu Paul Mazursky posłużył się metodą paradokumentalną. Nagrał wiele wywiadów z kobietami, które znalazły się w podobnej sytuacji życiowej. Pomogły mu też, jak sam podkreślał, szczere wypowiedzi jego własnej żony, z którą spędził 25 lat i której swój film zadedykował. Powstała w efekcie mądra opowieść o „sztuce życia”, opowiedziana z dystansem, poczuciem humoru i sympatią dla bohaterów. Sukces filmu był w dużej mierze także zasługą głównej wykonawczyni, Jill Clayburgh, nagrodzonej za swoją kreację na festiwalu w Cannes w 1978 roku.