Historia stara jak świat: on kocha ją, a ona jego, jednak w pobliżu zjawia się mocniejszy konkurent, także zabiegający o jej względy. Trzy wieki pokazują, jak ta sytuacja oraz jej kolejne etapy przebiegały w trzech różnych epokach: kamiennej, starożytnej i współczesnej. Za każdym razem w bohaterów wcielają się ci sami aktorzy, ucharakteryzowani odpowiednio do czasów, w których toczy się akcja.

Trzy wieki to pierwszy pełny metraż Bustera Keatona i Edwarda F. Cline’a, którzy dotychczas realizowali wspólnie tylko krótkometrażowe komedie. Film został skonstruowany w taki sposób, aby w razie niepowodzenia dało się go łatwo podzielić na trzy części i dystrybuować jako krótkometrażówki. Obawy te okazały się jednak przesadne: komedia odniosła sukces.

Na uwagę zasługuje ciekawy zabieg zastosowany w sekwencji prehistorycznej: o ile łatwo było zainscenizować jazdę rywala wierzchem na mamucie (był to po prostu słoń z przyczepionymi sztucznymi ciosami), kłopotliwe okazało się pokazanie głównego bohatera przemieszczającego się na dinozaurze. W planach ogólnych posłużono się więc poklatkową animacją lalkową, co dodatkowo zbudowało komizm sytuacji. Sam zaś pomysł umieszczenia akcji w kilku epokach parodystycznie nawiązywał do tego samego zabiegu wykorzystanego w Nietolerancji (1916) D.W. Griffitha.

W 1925 roku, kiedy Trzy wieki wchodziły na polskie ekrany, dziennikarz „Robotnika” napisał o nich, że jest to historia bardzo niewyszukana, ale obfitująca w mnóstwo zabawnych szczegółów. Film wytrzymał próbę czasu i dziś, po upływie kolejnego wieku, cieszy się nie mniejszą sympatią publiczności, niż w okresie premiery. (MP)