Udany pastisz filmu szpiegowskiego jest zabawną komedią opowiadającą o dwóch rywalizujących ze sobą asach wywiadu, których ofiarą pada roztargniony skrzypek orkiestry symfonicznej. Muzyk został wybrany na chybił trafił z tłumu na paryskim lotnisku Orly i wskazany jako rzekomy tajny agent przez jednego z rywali, by skompromitować przeciwnika. Sympatyczny blondyn, w założonym przez pomyłkę jednym brązowym, a drugim czarnym bucie, nieświadomy niczego, zostaje otoczony siecią podsłuchów i śledzących każdy jego krok tajnych agentów. Pierwszy efekt współpracy scenarzysty (a później również reżysera) Francisa Vebera i aktora François Perrina. Sukces tej pary zasadzał się tak na aktorskim talencie tego drugiego, jak i wybitnych komediowych zdolnościach pierwszego. Typ komedii praktykowany przez Vebera to rzecz oparta na lekkim przejaskrawianiu sytuacji dnia codziennego w kierunku abstrakcji. Coś co fabularnie z powodzeniem mogłoby być poważnym filmem sensacyjnym nabiera innego wymiaru przez proste, ale niezwykle umiejętnie zastosowane zabiegi przerysowania.