Jest to piękna, poetycka opowieść o japońskim żołnierzu-harfiście, który wędrując po Birmie spełnia ostatnią posługę wobec poległych kolegów. Wojna odcisnęła na nim niezatarte piętno. Jego kompania po klęsce armii carskiej trafiła do niewoli, on sam natomiast zostaje wysłany z misją skłonienia do kapitulacji stawiającego bezsensowny opór garnizonu. Jego misja kończy się niepowodzeniem. On sam nie wraca już do swego oddziału, wyrusza w swego rodzaju pielgrzymkę poprzez świat umarłych. Grzebiąc niezliczone szczątki żołnierzy japońskich, podejmuje decyzję zostania mnichem.

Film jest żarliwym krzykiem antywojennym, będąc jednocześnie niezwykle celną wykładnią filozofii buddyjskiej, ujętą w ramę metaforycznej przypowieści o poszukiwaniu sensu ludzkiej egzystencji, o potrzebie nieustannego doskonalenia się w człowieczeństwie.

W ramach przeglądu Kino przeciwko wojnie| Klasyka filmów antywojennych zaprezentujemy również autoremake filmu z 1985 roku | Harfa birmańska (1985)