Druga dekada XX wieku. Eva, najstarsza z czterech córek Meyerów, z pensji ekspedientki utrzymuje całą rodzinę, bo ojciec nie kwapi się do znalezienia pracy. Dziewczyna od dawna marzy o nowych butach – stare dosłownie rozpadają się jej na nogach. Inne wydatki – i długi – są jednak dla matki zarządzającej pieniędzmi ważniejsze. Koleżanka ze sklepu sugeruje Evie, że istnieją inne możliwości zarobienia na buty… Inspirowany opowiadaniem Stelli Wynne Herron dramatyczny apel, jeden z najlepszych, najmocniej oddziałujących na widownię filmów Lois Weber, w charakterystyczny dla jej kina sposób łączący społeczne zaangażowanie (problem niskich zarobków kobiet i wynikającej z biedy prostytucji) z atrakcyjną formą. Realizowała go jako najlepiej opłacany reżyser Universalu, konsekwentna w podejmowaniu trudnych tematów, zwłaszcza dotyczących kobiet. Jej filmy, chwalone za artyzm i realizm (zdjęcia do Butów powstały na ulicach Los Angeles), przynosiły zyski, jak np. kostiumowa Niema z Portici (The Dumb Girl of Portici, 1916) z primabaleriną Anną Pawłową czy kontrowersyjny, poruszający problem kontroli urodzeń Where Are My Children? (1916). Buty weszły do kin krótko po nim i zostały dobrze przyjęte jako kolejny ważny głos Weber w społecznej debacie, wiarygodny także dzięki (nie pierwszemu) odkryciu aktorskiemu reżyserki: szesnastoletnia Mary McLaren łączy dziewczęcą niewinność i dojrzałość kobiety zmęczonej ciężkim życiem. Jej kreacja, wsparta chwytami subiektywizującymi narrację, sprawia, że Buty skłaniają do empatii, unikając nadmiernego moralizowania. Weber dla zyskania większej niezależności wkrótce założy własną wytwórnię, potem zaś podpisze korzystny kontrakt z Paramountem i będzie kontynuować – m.in. realistyczną opowieścią o biedzie The Blot (1921) – społeczną misję… do czasu, gdy jej widownia bardziej zacznie cenić rozrywkę. (KW)