Ostatni niemy film Aleksandra Dowżenki i jednocześnie jedno z ostatnich arcydzieł kina niemego. Reżyser stworzył prawdziwie poetycką, głęboko humanistyczną opowieść o relacji między człowiekiem i naturą. „Ziemia” to stosunkowo prosta, zgodna z radziecką ideologią historia konfliktu w otoczonej bujną przyrodą ukraińskiej wsi. Chłopi zachęceni docierającymi do nich nowymi ideami zakładają kołchoz. Młody i energiczny Wasyl sprowadza do wsi traktor, czym ściąga na siebie gniew kułaków - bogatych lokalnych gospodarzy. Film, w okresie gdy był realizowany, spełniał bardzo określone cele propagandowe, ale jego istotą stały się uniwersalne treści humanistyczne i kształt artystyczny. W gruncie rzeczy dzieło Dowżenki jest balladą o życiu i śmierci, alegoryczną opowieścią o pięknie niemal archaicznego świata. Dowżenko eksponuje majestatyczność przyrody, urodę życia i jego biologiczny rytm. Na ekranie pojawiają się falujące zboża, morza słoneczników, pełne owoców drzewa i rozpędzone konie. Cały świat przepaja zmysłowość i specyficzna panteistyczna mitologia, oparta na idei ziemi-matki. Uznawana dziś za najsłynniejsze dzieło ukraińskiej kinematografii, awangardowa Ziemia doczekała się wielu kontrowersyjnych interpretacji i już po 9 dniach od premiery dystrybucja filmu została zakazana. Film Dowżenki zrehabilitowano podczas międzynarodowego referendum krytyków filmowych w Brukseli w 1958 roku, podczas którego jury uznało „Ziemię” za jeden z dwunastu najlepszych filmów w historii. Opis organizatora