Podobnie jak w przypadku „Taty” Walerii Gaj Germaniki, w „Jestem szczęśliwa” również mamy do czynienia z filmem opowiadającym o relacjach rodzinnych. Chociaż punkt wyjścia tej historii jest zupełnie inny.

U Ludmiły Niekrasowej – dziekan wydziału aktorskiego Międzynarodowego Instytutu Słowiańskiego w Moskwie,która z wykształcenia jest reżyserką teatralną – lekarze diagnozują raka języka. Pierwsze leczenie nie przynosi efektu i wtedy – za namową etnografa i podróżnika Anatolija Chiżniaka – kobieta decyduje się na wyjazd do dżungli amazońskiej, gdzie przez trzy miesiące bierze udział w kuracji prowadzonej przez peruwiańskiego szamana (polegającej głównie na oczyszczaniu ciała i umysłu za sprawą silnie halucynogennego wywaru ayahuasca). Niebawem dołącza do niej córka, Nastia Korkija, dokumentalistka, która fachu uczyła się u Bakura Bakuradzego w Moskiewskiej Szkole Nowego Kina oraz na Kubie u… Wernera Herzoga.

Film przedstawia kolejne fazy terapii, jakim zostaje poddana Niekrasowa – zarówno tej niekonwencjonalnej w Ameryce Południowej, jak i pod kontrolą rosyjskich onkologów. Na przekór wszystkiemu, co się wokół niej dzieje, Ludmiła zachowuje pogodę ducha i osiąga stabilizację fizyczną i psychiczną, która pozwala jej, mimo choroby, powiedzieć głośno: „Jestem szczęśliwa!”. Towarzysząca matce Nastia, jak na dokumentalistkę przystało, jest obiektywną obserwatorką wydarzeń i nie porzuca tej pozycji nawet wówczas, gdy w czymś nie zgadza się z Ludmiłą.