Film jest żartobliwą i wielowątkową „historią amerykańskiego kinematografu”, powracającą do epoki pierwszych nickelodeonów – najtańszych kin za pięć centów (nickel – moneta pięciocentowa), ukazującą perypetie absolwenta wydziału prawa, odkrywającego w sobie niespodziewanie filmowe powołanie. Komedia gagowa, owiana nostalgią za minioną epoką, wzbogacona jest o refleksję na temat kariery i znaczenia X Muzy w Stanach Zjednoczonych. Jak mówił reżyser: Robię film o ostatnim podboju jaki dokonał się w Ameryce – za sprawą kina. Była to dla tego kraju kolejna wielka przygoda po gorączce złota.

Perypetie ludzi, którzy kręcili wówczas filmy, są na ogół daleko ciekawsze od samych filmów, najczęściej okropnych. Wyjątek stanowiła jedynie twórczość Davida W. Griffitha. Przygoda związana z robieniem filmów była niezwykle podniecająca. Skończyła się jednak bardzo szybko - z chwilą wybuchu I wojny światowej - kiedy wszystko, nie tylko kino, utraciło swą dawną niewinność.