Adaptacja słynnej opery Wolfganga Amadeusza Mozarta. Opowieść o księciu Tamino, który wraz ze swym pomocnikiem Papageno, wyrusza w podróż, by uratować Paminę z rąk Sarastra. Obraz Bergmana uchodzi powszechnie za jedną z najbardziej udanych prób przeniesienia opery na ekran. Reżyser, który w wieku 12 lat zobaczył Czarodziejski flet w Operze Królewskiej w Sztokholmie, od zawsze pragnął stworzyć własną inscenizację Mozarta. Film powstawał z myślą o telewizji, jednak w 1975 roku trafił także do dystrybucji kinowej.  

Teraz mieliśmy sfilmować osiemnastowieczną operę – pisał Nykvist w autobiografii. – Najbardziej figlarną operę Mozarta, z fantastycznymi stworzeniami i postaciami mitologicznymi. Dlatego Ingmar chciał, żebyśmy i my zaczęli fantazjować i bawić się kolorami. Pracować światłem barwnym i różnymi filtrami, prawie dokładne przeciwieństwo wszystkiego, co robiliśmy wcześniej. Było to i dla nas nowe wyzwanie, ale Ingmara bawiło komponowanie światła. Zmiany barw miały następować w takt skomponowanej wcześniej muzyki (Kult światła, s. 98-99). Efekt okazał się znakomity – film wzbudził zachwyty krytyków i został nagrodzony nagrodą BAFTA za najlepszy zagraniczny program telewizyjny, a także nominacją do Złotego Globu za najlepszy film zagraniczny.