Film jest kontynuacją nakręconego pięć lat wcześniej obrazu „Takiego pięknego syna urodziłam”. Autor filmu ma teraz własną rodzinę - żonę Natalię i córeczkę Zosię. Jednak toksyczna atmosfera domu rodzinnego odcisnęła na nim swoje piętno. Również jego żona mimowolnie powiela w samodzielnym życiu wzory wyniesione z domu. Co prawda mają już własne mieszkanie, nowoczesne, urządzone w minimalistycznym stylu, ale w czasie niedzielnych obiadów u teściów znów rozbrzmiewają te same słowa i zarzuty, tyle że teraz wygłaszane są przez żonę. Ojciec milczy jak dawniej, matka teraz częściej staje w obronie syna, który jej zdaniem nie jest szczęśliwy w małżeństwie. Wydaje się, że Marcin tylko fizycznie wyprowadził się z jej domu, psychicznie pozostał pod jej skrzydłami. Przynajmniej tak widzi to matka. Ale „jakoś to będzie”, zawsze jakoś się wszystko ułoży.