Arcydzieło Ingmara Bergmana, które zdaniem części filmoznawców wchodzi w skład trylogii, współtworzonej przez „Jak w zwierciadle” i „Gości Wieczerzy Pańskiej”. Główne bohaterki filmu, siostry Ester i Anna, zatrzymują się w hotelu w fikcyjnym mieście Timoka. W ascetycznych, niemal pozbawionych słów scenach oglądamy drobne zdarzenia z życia kobiet. Relacja między siostrami jest napięta, a uczucie alienacji pogłębia fakt, że bohaterki czują się nieswojo w obcym kraju.

Milczenie zaliczane bywa do najbardziej mrocznych, ale też najciekawszych formalnie dzieł Bergmana. Adam Garbicz, nazywający film „najczarniejszym dramatem samotności, jaki wydała sztuka filmowa – i najświetniejszym arcydziełem Bergmana”, pisał o stronie wizualnej dzieła: „Uzgadniając kształt wizualny z Nykvistem, [reżyser] z góry wykluczył oniryczność miękkiego konturu i przenikań; kreując świat imaginacyjny, chciał być w subiektywnej arealności jak najdalszy od poetyki snu. Milczenie jest skąpanym w czerni koszmarem na jawie” (A. Garbicz, „Kino – wehikuł magiczny”. Podróż trzecia).