Małe arcydzieło Krzysztofa Zanussiego. Film dyplomowy reżysera, zaliczany niekiedy w poczet jego najwybitniejszych dzieł. Głównym bohaterem jest młody historyk sztuki, który wykonuje prace konserwatorskie w starym klasztorze. Mężczyzna spotyka na miejscu starego zakonnika. Postać prowincjała zaczyna fascynować młodego człowieka…

W swoim dyplomowym dziele Zanussi wprowadza najważniejsze elementy swojego stylu filmowego. „Śmierć prowincjała” to obraz ascetyczny, skupiony na obserwacji bohaterów, przeciwstawiający odmienne postawy życiowe. Jak pisała Mariola Marczak, „film niemal obywa się bez jednego słowa (poza niewyraźnie wyartykułowaną próbą podjętą przez umierającego zakonnika). Same obrazy, gesty, spojrzenia, naturalne dźwięki przekazują bogactwo odczuć, znaczeń, symboli, bo i one są obecne – wyraźnie, choć nienachalnie” (M. Marczak, Niepokój i tęsknota wobec wartości).