Pierwszy zawodowy, niedokumentalny film Krzysztofa Zanussiego. Osią dramaturgiczną jest dylemat urzędnika, który zastanawia się, czy podjąć osobiste ryzyko i ratować obcego człowieka. Dramat, odczytywany przez władzę w kontekście wydarzeń marca 1968 roku, został na rok odłożony na półkę.

„Dziś ten film jeszcze wyraźniej dotyka kwestii uniwersalnych. Uciekinier, bez żadnych historyczno-politycznych dopowiedzeń, może być widziany po prostu jako człowiek potrzebujący pomocy, choć niekoniecznie ofiara, może ma coś na sumieniu, niemniej jednak jest kimś wyjętym z tłumu zwyczajnych ludzi, innym «Kozłowskim». Tym większy niepokój może wzbudzać postać głównego bohatera, bo widz powinien w nim rozpoznać samego siebie” – pisała Mariola Marczak (M. Marczak, Niepokój i tęsknota wobec wartości).