Pierwszy duży sukces Martina Scorsese. „Ulice nędzy” są swego rodzaju kontynuacją pełnometrażowego debiutu reżysera „Kto puka do moich drzwi” (1967), w którym główną rolę także grał Harvey Keitel. Akcja filmu rozgrywa się w biednej nowojorskiej dzielnicy. Głównym bohaterem jest Charlie Cappa, młody Amerykanin włoskiego pochodzenia, który, za protekcją wuja – potężnego gangstera – wchodzi w świat przestępczy. Silny katolicyzm Charliego sprawia, że mężczyzna cierpi na wyrzuty sumienia. Bohater czuje się ponadto odpowiedzialny za swojego przyjaciela, niefrasobliwego złodziejaszka Johna „Johnny’ego Boya” Civello…

Podobnie jak „Kto puka do moich drzwi”, „Ulice nędzy” są bardzo osobistym dziełem Scorsese. Mówiąc o filmie w jednym z wywiadów, reżyser wspominał, że dorastał w „bardzo niebezpiecznym świecie, zamieszkanym przez pewnych bardzo brutalnych ludzi i pewnych bardzo dobrych ludzi. A niektórzy [byli] i tacy, i tacy: dobrzy i źli. Ulice nędzy było generalnie o tym: «Jak prowadzić dobre życie w świecie, który taki nie jest?». Scorsese znalazł znakomitą – jak na swoje czasy nowatorską – formę, by przedstawić swoje doświadczenia. Zainspirowany francuską Nową Falą, pozbawiony mocnej struktury fabularnej film należy do najważniejszych obrazów tzw. Nowego Hollywood. „Ulice nędzy” są ponadto dziełem rozpoczynającym współpracę Scorsese z Robertem De Niro, który wcielając się w postać łobuza „Johnny’ego Boya” zagrał pierwszą ważną rolę w swojej karierze.