„Śląskie Sto lat samotności” oraz „komedia metafizyczna” entuzjastycznie przyjęta przez widzów i krytyków.

Punktem wyjścia jest prawdziwa historia: dzieje niezwykłego fenomenu, jakim była janowska gmina okultystyczna działająca na Śląsku, złożona z grupy różokrzyżowców-górników poszukujących kamienia filozoficznego.

Chociaż akcja filmu rozpoczyna się w roku 1953, poprzedzają ją sceny retrospektywne z roku 1937, kiedy to w gronie uczniów umiera Mistrz. Na łożu śmierci namaszcza swego następcę Teofila i przekazuje – oprócz tajemnych ksiąg i znaków – potrójne proroctwo: wybuch wielkiej wojny, inwazję świata astralnego i rządy jego demonów oraz zniszczenie ludzkości przez promień Saturna, kiedy ta ostatecznie sprzeniewierzy się prawu moralnemu i boskiemu.

Wybuch II wojny światowej i późniejszy stalinizm, członkowie gminy odczytują jako wypełnienie się dwóch proroctw. W obawie przed trzecim i ostatnim apokaliptycznym proroctwem, przystępują do działań mających na celu ocalenie ziemi poprzez złożenie ofiary – niewinnego młodzieńca.