Adaptacja powieści Fiodora Dostojewskiego, której akcja została przeniesiona do Japonii. Podobnie jak rosyjski pisarz, Kurosawa przeciwstawia sobie dwie odmienne postaci. Kameda (u Dostojewskiego książę Myszkin) jest cierpiącym na epilepsję, wrażliwym człowiekiem, próbującym czynić dobro. Akama (powieściowy Rogożyn) to z kolei mężczyzna porywczy, łatwo ulegający namiętnościom. Obydwaj bohaterowie, którzy spotykają się przypadkowo podczas podróży, zaczynają darzyć uczuciem tę samą kobietę, Taeko (w „Idiocie” – Nastazja Filipowna).

Akira Kurosawa, który bardzo często adaptował europejskie teksty, wskazywał Fiodora Dostojewskiego jako swojego ulubionego pisarza. Eksplorowany przez autora „Idioty” motyw wzajemnego przeglądania się w sobie dobra i zła, należał również do stałych wątków podejmowanych przez japońskiego artystę. Nic dziwnego zatem, że Kurosawa niemal od początku swojej twórczości marzył o realizacji „Idioty”. Niestety producenci zdecydowali się skrócić pierwotnie 265-minutowy film do 165 minut i adaptacja znana jest dziś wyłącznie w krótszej wersji. Pomimo tego okaleczenia „Idiota” – mniej znany od najsłynniejszych obrazów reżysera – pozostaje jednym z najważniejszych jego dzieł. Wydaje się, że Kurosawie znakomicie udało się uchwycić istotę powieści Dostojewskiego. Jak pisali Adam Garbicz i Jacek Klinowski, „atmosfera oddaje tu nie tylko niezwykłą intensywność oryginału, ale także ducha powieściowego miejsca akcji: stale padający śnieg, ciężko odziane postacie ludzkie snujące się wzdłuż zlodowaciałych ulic, ognie płonące we wnętrzach domostw. Najważniejszy jest śnieg, wizualny klucz narracji (…) – wytwarza nastrój egzaltacji i czystości, jest symbolem wzajemnego duchowego odizolowania” (A. Garbicz, J. Klinowski, Kino – wehikuł magiczny. Podróż druga).