Mniej znany, niedoceniony film Akiry Kurosawy. Główną bohaterką tego rozgrywającego się pomiędzy 1933 a 1945 rokiem dramatu jest Yuki, córka profesora uniwersyteckiego. Mężczyzna ku któremu skłania się kobieta – znany z antymilitarnego zaangażowania student Ryukichi – zostaje aresztowany i trafia do więzienia. Nonkonformistyczna bohaterka nie może zapomnieć o Ryukichim i wybiera życie w samotności. Historia Yuki staje się punktem wyjścia do przedstawiania sytuacji Japonii przed II wojną światową oraz w czasie wojny.

„Nie żałuję swojej młodości” to jeden z pierwszych japońskich filmów rozrachunkowych zrealizowanych po wojnie. Kurosawa nie tworzy jednak politycznego plakatu, ale w subtelny sposób opowiada o drodze wewnętrznej jednostki. Jak pisali Adam Garbicz i Jacek Klinowski, „ten najwcześniejszy z osobistych filmów Kurosawy przynosił język filmowy wyraźne odmienny od stylu, którym reżyser zabłysnął w «Sadze o dżudo»: narracja jest tu śpiewna, zrytmizowana refrenami obrazowymi, nasycona wrażliwością, którą reżyser nadaje swojej bohaterce, i poetycką refleksyjnością, z jaką opowiada o jej heroicznym wyborze” (A. Garbicz, J. Klinowski, Kino – wehikuł magiczny. Podróż pierwsza).