• Bout-de-Zan kradnie słonia (Bout-de-Zan vole un éléphant)

• reż. Louis Feuillade, Francja 1913

• Obsada: René Poyen, Jeanne Saint-Bonnet, Renée Carl DCP, 9 minut Źródło: Gaumont Pathé Archives, Saint-Ouen Bout-de-Zan

Bout-de-Zan, mały chłopczyk - włóczęga napotyka na cygański tabor, w którym idzie dziwne zwierzę z długim nosem. Nocą zakrada się do taboru, uprowadza dziwoląga i udaje się z nim do miasta. Żebrzący na ulicach mały urwis i słoniątko wzbudzają przerażenie, w końcu jednak zjawia się pewna pani o dobrym sercu, która zaprasza ich na podwieczorek.

„Bout-de-Zan kradnie słonia” to tylko jeden z ponad 60 zabawnych filmów o przygodach małego włóczęgi, zrealizowanych w latach 1912-1916. Produkcję filmową tamtych czasów często nazywa się „kinem atrakcji” - rzeczywiście, scena, w której słoniątko siada przy stole i używając widelca zajada się ciastem, nawet dla dzisiejszej publiczności jest naprawdę atrakcyjna.

• Przyjaciele (Playmates)

• reż. nieznany, USA 1912

• Obsada: Jean, Florence Foley, Julia Swayne Gordon, Alec B. Francis, Hazel Neason DCP, 12 minut. Źródło: EYE Film Institute, Amsterdam

Syn bogatych rodziców jest bardzo samotny. Podczas spaceru spotyka bezpańskiego psa, który idzie za nim, aż do domu. Pies staje się jego jedynym towarzyszem zabaw, a gdy chłopiec ciężko choruje, pomaga mu wrócić do zdrowia.

Obecnie jest to prawdopodobnie jedyny zachowany do naszych czasów film z udziałem suczki Jean.

• Max Taksówkarzem (Max in Taxi)

• reż. Max Linder, USA 1917

• Obsada: Max Linder DCP, 16 minut. Źródło: Lobster Films, Paryż.

Po suto zakrapianym przyjęciu urodzinowym Max próbuje wrócić do domu, jednak w tym stanie nie jest to takie proste. Gdy oburzony ojciec robi mu awanturę, Max zastanawia się skąd wziąć pieniądze na kolejne zabawy. Postanawia podjąć pracę jako taksówkarz.

Max Linder był jednym z pierwszych światowej sławy komików filmowych. Stworzył postać młodego utracjusza Maxa, którego kolejne przygody były tematem ponad 200 filmów. Film „Max taksówkarzem” niestety nie jest kompletny: zaginęła końcowa scena, w której główny bohater zostaje kierowcą taksówki, jednak wcześniejsza – gdy po pijaku zaprzęga konia do dorożki, nawet dzisiaj wywołuje salwy śmiechu.

• Nip i Tuck (Nip and Tuck)

• reż. Roy del Ruth, USA 1923

• Obsada: Harry Gibbon, Kewpie Morgan, Billie Bevan, pies Cameo. DCP, 25 minut. Źródło: Lobster Films, Paryż.

Nip i Tuck wspólnie prowadzą zakład krawiecki, ale nie pałają do siebie sympatią, a ich współpraca nie układa się pomyślnie. Pewnego dnia Tucka odwiedza jego brat marynarz. Partyjka pokera, w której każdy za wszelką cenę chce wygrać, przeradza się w bijatykę. W opanowaniu sytuacji pomaga... pies.

Główną atrakcją filmu jest udział suczki Cameo. Jej sztuczka z podglądaniem i oszukiwaniem podczas gry w karty w filmie „Nip i Tuck” tak bardzo spodobała się publiczności, że została wykorzystywana ponownie, m.in. w komedii „Ham and Eggs at the Front”.

• Pieskie życie (Dog Shy)

• reż. Leo McCarey, USA 1926

• Obsada: Buddy, Charley Chase, Mildred June, Stuart Holmes, DCP, 24 minuty. Źródło: Lobster Films, Paryż.

Charley od dziecka panicznie boi się psów. W wyniku niespodziewanego zbiegu okoliczności poznaje dziewczynę, którą rodzice chcą wydać za mąż wbrew jej woli. Aby jej pomóc, zatrudnia się jako lokaj w ich rezydencji. Niestety do jego nowych obowiązków należeć będzie również, m.in. opieka nad wyjątkowo trudnym psem.

„Pieskie życie” to wspaniały przykład krótkometrażowej komedii, typowej dla kina lat międzywojennych. Grający główną rolę Charley Chase był lubianym komikiem niemego kina, który wprawdzie nie dorównywał popularnością Chaplinowi, Keatonowi czy Lloydowi, ale w odróżnieniu od nich z dużym powodzeniem kontynuował swoją karierę po nadejściu ery kina dźwiękowego. Rolę Duke'a, niepokornego pupilka pani domu, zagrał Buddy, pies, który w latach 1923-1928 wystąpił w ponad 20 hollywoodzkich produkcjach.

Muzyka na żywo | Aga Derlak