Komediodramat Kena Loacha przywodzący na myśl Złodziei rowerów Vittoria De Siki. Bohaterem filmu jest bezrobotny Bob, który musi się imać różnych, nie zawsze legalnych zajęć – takich jak chociażby kradzież owiec z pastwiska – żeby związać koniec z końcem. Kiedy zbliża się komunia jego córeczki, stawia sobie za cel, by sprawić dziecku elegancką sukienkę. Pech chce, że samochód będący głównym narzędziem pracy bohatera zostaje skradziony. Bob jest w stanie zrobić wszystko, by zebrać brakującą sumę.

Loach po raz kolejny pokazuje środowisko biednych, bezrobotnych ludzi, tym razem opowiada jednak o nim w lżejszej konwencji – pomimo swojego całego realizmu Wiatr w oczy ma w sobie coś z baśni. „Bezbłędne, subtelne aktorstwo buduje sylwetki poczciwych, zgubionych ludzi” – pisał po premierze dzieła Piotr Wojciechowski. „Tak pełnego smętku i ciepła, delikatnie skonstruowanego filmu nie widzieliśmy dawno. Oto przykład konstrukcyjnego mistrzostwa”. (P. Wojciechowski, Nam, im…, „Film” 1995, nr 4). Wiatr w oczy został bardzo dobrze przyjęty przez krytykę i zdobył Nagrodę Jury w Cannes w 1993 roku (przewodniczącym jury był Louis Malle).