Tym razem akcja filmu Loacha rozgrywa się w Los Angeles. Tytuł dzieła odnosi się do słynnego hasła politycznego „Chleba i róż”, które od czasu wystąpienia amerykańskiej sufrażystki Helen Todd w 1910 roku pojawiało się często w przemówieniach podczas rozmaitych strajków i protestów społecznych. Opowieść Loacha jest osadzona w środowisku meksykańskich emigrantów w Stanach Zjednoczonych. Młoda kobieta Maya opuściła rodzimy Meksyk, by spróbować szczęścia w Los Angeles. Dzięki pomocy siostry dostaje pracę dozorczyni i sprzątaczki w fabryce. Kobieta, która szybko przekonuje się, że płace są bardzo nierówne, nawiązuje współpracę ze związkiem zawodowym.

Banalne i nieciekawe Los Angeles, pokazywane w filmie Loacha z perspektywy emigrantów, w niczym nie przypomina miasta znanego z hollywoodzkich produkcji. Meksykanie, zazwyczaj obecni na dalszym planie w amerykańskich filmach, stają się w Chlebie i różach „widzialni”, a miasto ukazywane jest jako wielokulturowe i wielojęzyczne. „Loach i jego długoletni współpracownik Barry Ackroyd oraz production designer Martin Johnson doskonale pokazują jak mało seksowne jest środowisko korporacyjne dla ludzi niemających pieniędzy” (P. Bradshaw, Bread and Roses, „Guardian” 2001) – pisał po premierze jeden z recenzentów.