Czarna komedia w wydaniu Rainera Wernera Fassbindera. Głównym bohaterem jest Walter Kranz, niemiecki poeta, który od dłuższego czasu nic nie napisał i boryka się z problemami finansowymi. Mężczyzna zapożycza się u znajomych, jednak pozostaje wiecznie spłukany, a jego żona narzeka, że jest zaniedbywana przez męża. Pewnego dnia Walter dostaje czek od kochanki, którą chwilę później zabija. Mężczyzna wikła się w coraz dziwniejsze sytuacje, a w pewnym momencie zaczyna nawet utożsamiać się z niemieckim poetą z przełomu wieków Stefanem Georgem… Kampowa, perwersyjna komedia Fassbindera podzieliła widzów, którzy często zaliczają „Diabelską pieczeń” bądź to do najlepszych, bądź to do najgorszych dzieł reżysera. Krytycy wskazywali często na bardzo różnorodne inspiracje filmu – od gatunku screwball comedy po twórczość Eugene’a Ionesco i koncepcję teatru okrucieństwa Antonina Artauda. Jak pisał jeden z filmoznawców, „wesoła monstrualność” filmu jest tylko środkiem przedstawienia „nagich, heretyckich prawd, które na różne sposoby podtrzymywali Artaud, Brecht, Meyerhold i wszyscy XX-wieczni antyrealiści” (A. Grossman, „Bright Lights Film Journal” 2010).