Film jest kolejnym przedstawicielem nurtu odnowy w kinematografii argentyńskiej lat 60. Obok modnych dotychczas tradycyjnych „dramatów z życia wyższych sfer" zaczęły tam powstawać dzieła ambitne, naznaczone indywidualnym piętnem tworzących je artystów. Należał do nich niewątpliwie Leopoldo Torre Nilsson, mąż pisarki Beatriz Guido, której scenariusze najczęściej realizował.

Film opowiada historię dwóch kobiet: pierwszej, która po zerwanych przez narzeczonego przed laty zaręczynach dobrowolnie skazuje się na osamotnienie i zamknięcie w swojej rezydencji, i drugiej, która, po latach przybywa do swojej ciotki, gdzie usiłuje wyjaśnić tajemnicę dawnej tragedii. „Wyrafinowana fotografia, chętnie wygrywająca kontrasty światła i cienia oraz sceneria ciężkich zamkniętych wnętrz, podkreślać mają dekadencję tego świata bigoteryjnych pozorów” - pisali recenzenci. Dla wielu z nich oryginalny smak artystyczny i odwaga w podejmowaniu trudnych problemów ludzkich namiętności zbliżały filmy argentyńskiego reżysera do twórczości Luisa Bunuela. Film otrzymał nagrodę FIPRESCI na festiwalu w Cannes w 1961 roku, ex aequo z głośnym wówczas filmem Jeana Roucha Kronika jednego lata. (Grand Prix na tym samym festiwalu zdobyła Viridiana Bunuela).