Całe miasto traci głos, odebrany mu przez złowrogiego Pana TV, który pragnie przejąć nad mieszkańcami absolutną kontrolę. W tym celu planuje stworzyć urządzenie hipnotyzujące obywateli i wprowadzające ich w pasywny stupor. Jedyną nadzieją mieszkańców jest mały chłopiec, który odziedziczył głos po matce.

Mroczna, wysmakowana wizualnie baśń dla dorosłych, surrealistyczna dystopia odwołująca się do poetyki niemieckiego ekspresjonizmu. Wykorzystanie konwencji kina niemego koresponduje z głównym motywem definiującym świat przedstawiony: miasto i jego mieszkańcy zostają pozbawieni głosu przez telewizyjnego monopolistę, więc niemota staje się tu symbolem utraty podmiotowości i narzędziem kontroli, a zarazem jest katalizatorem kreatywnych popisów reżyserskich, które, scena po scenie, bombardują widza poetyckimi obrazami naszpikowanymi intertekstualnymi nawiązaniami do klasyków kina niemego, na czele z Metropolis (1927) Fritza Langa.

Film stanowi więc postmodernistyczną zabawę tropami i hołd dla filmowych mistrzów, ukazując zarazem (wciąż aktualną) grozę zniewolenia przez totalitarną kontrolę, często opartą na medialnej propagandzie. Antena to jedna z kilku prób reżyserskich Estabana Sapira, z wykształcenia operatora, wpisującego się nią w obecny na początku XXI wieku nurt kina artystycznego, nawiązującego estetycznie do tradycji ery niemej, tworzony przez takie filmy jak Artysta (The Artist, 2011) Michela Hazanaviciusa, Śnieżka (Blancanieves, 2012) Pablo Bergera czy twórczość Guya Maddina.