Chłopięca „Zabawa w wojnę" niepostrzeżenie zamienia się w zaciekłą walkę. Metafora dziecięcej strzelaniny na niby skrywa w sobie opowieść o dorosłych grach wojennych prowadzonych przez światowych przywódców, których ambicje i emocje biorą górę nad rozsądkiem, prowadząc do niebezpiecznej eskalacji. Pacyfistyczna wymowa, jaką przynosi ten film, jest charakterystyczna dla całej twórczości Szwedki, podobnie jak krytyka patriarchalnej męskości.

Nocne zabawy

Choć film Mai Zetterling miał swoją premierę na festiwalu w Wenecji, to uznano, go za zbyt kontrowersyjny i odwołano publiczne seanse. Mogli go zobaczyć jedynie jurorzy na pokazie zamkniętym. To kolejny tytuł w dorobku szwedzkiej reżyserki, który wywołał skandal. I to niejeden – podczas festiwalu w San Francisco rezygnację z pełnienia funkcji dyrektorki złożyła Shirley Temple. Był to jej protest przeciwko umieszczeniu w programie, ponieważ aktorka uznała go za… pornografię. Te reakcje dowodzą, że szwedzka reżyserka doskonale wyczuwała sferę tabu i odważnie w nią wkraczała. Tym razem jej celem było sportretowanie pogrążonej w dekadencji Europy. Gotycka z ducha opowieść o duchach przeszłości nawiedzających stary pałac rozgrywa się w wyższych sferach.To rzecz o zakazanej seksualnej namiętności, traumie i próbach jej wymazania. Niezwykła struktura filmu nawiguje pomiędzy dorosłością i dzieciństwem bohatera, przeszłością i teraźniejszością, a dom staje się wehikułem przeżywanych na nowo wspomnień. Fenomenalnie uchwycone introspekcje, odwaga w konfrontowaniu z wypartym dziedzictwem to tylko niektóre zalety „Nocnych zabaw", ulubionego filmu Johna Watersa. Zabawa w wojnę Zdobywca Srebrnego Lwa na festiwalu w Wenecji, krótkometrażowy debiut fabularny Mai Zetterling.

Opis festiwalowy - Małgorzata Sadowska