Spotkanie z Mai

Krótkometrażowy dokument zrealizowany w 1984 roku we francuskim Banne, gdzie pod koniec lat 70. Mai Zetterling kupiła zrujnowany średniowieczny dom. „Spotkanie…" jest zapisem rozmowy, w której reżyserka powraca do kontrowersji po premierze „Dziewcząt", najgłośniejszego filmu w jej dorobku, opowiada o powodach porzucenia aktorstwa i swoim „planie pięcioletnim”, który pozwolił jej zdobyć reżyserskie szlify. Szczera, bezpośrednia – tak jak we własnych filmach – Mai Zetterling wspomina atmosferę, jaka towarzyszyła jej w zdominowanym przez mężczyzn zawodzie. „Mówili, że reżyseruję jak mężczyzna. Nagle z seksbomby stałam się kimś zupełnie innym. Zastanawiałam się, czy aż tak się zmieniłam, może przytyłam, zaczęłam inaczej wyglądać? Nie, po prostu mężczyźni ujrzeli mnie w innym świetle”.

Jannike Ahlund i Solveig Nordlund to szwedzkie twórczynie filmowe, które współpracowały przy realizacji filmu dokumentalnego "Spotkanie z Mai" (1996), poświęconego Mai Zetterling. Jannike Ahlund jest szwedzką dziennikarką, krytyczką filmową i redaktorką. Pełniła funkcję redaktorki naczelnej czasopisma filmowego „Chaplin" w Sztokholmie, a w latach 2002–2007 była dyrektorką artystyczną festiwalu w Göteborgu. Obecnie jest kierowniczką programową w Bergmancenter. Solveig Nordlund urodziła się w 1943 roku w Sztokholmie. Jest reżyserką, scenarzystką, montażystką, pisarką i tłumaczką. Studiowała na Uniwersytecie w Sztokholmie, a następnie w latach 1972–1974 zgłębiała tajniki filmu we Francji. Pracowała w różnych krajach, w tym w Anglii, Francji, Hiszpanii i przede wszystkim w Portugalii, gdzie reżyserowała filmy zarówno dokumentalne, jak i fabularne. W 1980 roku powróciła do Szwecji, gdzie kontynuowała karierę filmową, tworząc m.in. dokumenty i adaptacje literackie.

Słowa od serca

Niemal 30 lat po premierze „Dziewcząt" (1968) ulubione aktorki i zarazem wielkie gwiazdy szwedzkiego kina – Bibi Andersson, Harriet Andersson i Gunnel Lindblom – zbierają się we francuskim domu Mai Zetterling. Reżyserki z nimi już nie ma (zmarła rok wcześniej), ale takie spotkanie to spełnienie jednego z jej filmowych marzeń. Miała w planach taki projekt – wspólną kolację w posiadłości Le Maze i zarejestrowaną kamerą rozmowę. Bardzo intymny, zaskakująco szczery dokument Christiny Olofson nie skupia się tylko na wspomnieniach współpracy przy „Dziewczętach", ale jest także rozliczeniem aktorek z ich życiowymi i zawodowymi wyborami, opowieścią o karierze, starzeniu się, sławie, macierzyństwie, pieniądzach. To czasem żartobliwe, czasem gorzkie refleksje – jak wówczas, gdy Harriet Andersson przyznaje, że jako młoda aktorka „nie miała twarzy”, bo wszystkich interesował tylko jej biust i pośladki. Z kolei Bibi Andersson wspomina Bergmana i Nykvista bezlitośnie komentujących jej makijaż, a Gunnel Lindblom mówi o cenie posiadania dzieci.

Opis festiwalowy - Małgorzata Sadowska