Powrót Volkera Schlöndorffa do swojej najsłynniejszej adaptacji to odważniejsze, bardziej nieprzejednane spojrzenie na groteskową podróż przez niemiecką historię XX wieku, widzianą oczami kilkuletniego Oskara Matzeratha. Chłopak, który w proteście przeciwko dorosłości postanawia przestać rosnąć, staje się ironicznym narratorem, outsiderem i tragicznym świadkiem moralnego rozkładu epoki pełnej hipokryzji i zepsucia. W wersji reżyserskiej Schlöndorff wydobywa z powieści Güntera Grassa jeszcze więcej politycznej goryczy i surrealistycznych obrazów, łącząc realizm magiczny z brutalnym naturalizmem. Z niebywałą precyzją obnaża fałsz cywilizacji, ukazując świat dorosłych jako przestrzeń moralnego upadku. Po latach „Blaszany bębenek", pełen niepokojących metafor i zapadających w pamięć obrazów, wciąż nie tylko szokuje, ale i zachwyca. Pozostaje filmem, który zmusza do głębokiej refleksji nad powtarzalnością historii, ludzką naturą i tym, czym dla człowieka jest bunt.

Volker Schlöndorff (ur. 1939) to jedna z kluczowych postaci Nowego Kina Niemieckiego, reżyser, który z odwagą i precyzją mierzy się z historią i współczesnością. Międzynarodowe uznanie przyniósł mu „Blaszany bębenek" (1979), nagrodzony Złotą Palmą i Oscarem, będący odważnym rozliczeniem z niemiecką przeszłością. W filmach takich jak „Utracona cześć Katarzyny Blum" (1975) reżyser bada napięcie między jednostką a opresyjnym systemem. Schlöndorff mistrzowsko łączy literacką wrażliwość z filmową ekspresją, tworząc zaangażowane, uniwersalne dzieła, które na stałe wpisały się do historii kina europejskiego. Nagrody: 1980 - Oscar za najlepszy film nieanglojęzyczny 1979 - Złota Palma na Festiwalu Filmowym w Cannes