Mazurskie miasteczko na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. W tutejszym Domu Rencisty mieszkają matka i córka, Augusta i Hilda Baumler. Starsza kobieta teraz czuje się bardziej Niemką, młodsza Polką. Wiadomości o trudnym zjednoczeniu Niemiec po zburzeniu muru berlińskiego uruchamiają u Hildy osobiste wspomnienia: w retrospekcjach wracają coraz bardziej brunatniejące lata 30., prohitlerowskie sympatie jej ojca, wojna, wyzwolenie przez Armię Czerwoną i trudne początki Polski Ludowej, gdy musiała zdefiniować swoją narodową tożsamość. Przede wszystkim zaś w pamięci kobiety dominuje postać Karola, młodego Polaka, którego kochała, mężczyzny – jak się okazało – nieobojętnego też jej matce.

Pierwszy po przełomie’89 film pokazujący skomplikowane stosunki narodowościowe na Mazurach – intencje twórców wypełniających białe plamy najlepiej oddaje końcowa dedykacja: „Nasz film dedykujemy tym wszystkim, których w Polsce już nie ma”. Losy dwóch pokoleń mazurskiej rodziny pozwalają pokazać wpływ Historii na zwykłych ludzi, dramat tych uważanych (i prześladowanych) – zarówno przez Niemców, jak i Polaków –  za „nie swoich”. Film Łazarkiewiczów (mający skądinąd problemy z wejściem na ekrany) nie ma jednak charakteru rozrachunkowego, skupia się raczej na osobistych przeżyciach wyobcowanych kobiet, co podkreśla nielinearna, oparta na retrospekcjach narracja. Wielką kreację w podwójnej roli matki i córki stworzyła tutaj Teresa Budzisz-Krzyżanowska.