Pasterz wraz z żoną, dwójką synów i psem Baleią przemierza dotkniętą suszą i głodem Brazylię. Rodzina je to, co znajdzie lub co upoluje ich pies. W państwie, które wykorzystuje wojsko przeciwko najbiedniejszym, mierzą się nie tylko z głodem, ale i niesprawiedliwością. Susza stopniowo zabija ludzi i zwierzęta, a pustynny krajobraz zaczyna przypominać piekło na ziemi.

Film pokazywany był w konkursie głównym Cannes w 1964 roku. Jest adaptacją powieści Graciliana Ramosa, która mimo iż powstała w 1938 roku, odzwierciedla napięcia społeczne Brazylii lat 60.