Pierwszy film zrealizowany przez Glaubera Rochę po opuszczeniu Brazylii w ucieczce przed represjami rządu wojskowego. Kręcony w Kongo "Lew o Siedmiu Głowach" to — w słowach samego Rochy — „opowieść o euroamerykańskim kolonializmie w Afryce, afrykańska epopeja, która stara się myśleć z perspektywy człowieka Trzeciego Świata — w przeciwieństwie do filmów komercyjnych o safari i białej wizji tego kontynentu”.

Przypowieść Rochy to alegoryczna konfrontacja sił imperializmu i oporu: ścierają się tu amerykańscy agenci, europejscy najemnicy, południowoamerykański rewolucjonista, afrykański rebeliant oraz grany przez Jeana-Pierre’a Léauda jezuita. Stojąc ramię w ramię z dekonstrukcyjnymi eksperymentami Bertolta Brechta i Jean-Luca Godarda, awangardowy styl Rochy radykalnie odrzuca konwencje zachodniego kina, przemawia językiem politycznego manifestu, nie stroniąc od teatralności i prowokacji.