Remake klasycznego filmu z 1958 roku przekształcający niewinną opowieść science fiction w brutalny horror cielesny o nieokiełznanej materii. W prowincjonalnym miasteczku z nieba spada meteor z amorficznym organizmem. Tytułowe monstrum zaczyna niekontrolowanie rosnąć, wchłaniając napotkane ofiary i rozpuszczając je w lepkiej substancji. Szybko okazuje się, że plazma nie jest przybyszem z kosmosu, lecz efektem tajnych eksperymentów.

Pod powierzchnią efektownego kina grozy ""Plazma"" kryje nieufność wobec władzy i nauki, które próbując kontrolować naturę, same stają się źródłem katastrofy. Chuck Russell wpisuje film w tradycję body horroru, pokazując ciało jako pole walki między porządkiem a rozkładem. Ciała bohaterów nie są już tylko pożerane, ale rozpuszczane, rozciągane, trawione. Rozlewająca się i konsumująca biomasa – imponująco zobrazowana dzięki efektom praktycznym typowym da lat 80. – może być tu metaforą systemu, który traci nad sobą panowanie. Na granicy campu i autentycznej grozy "Plazma" odbija też lęk przed skażeniem oraz rozpadem biologicznej i społecznej integralności.