„Hellraiser: Wysłannik piekieł” Clive’a Barkera na podstawie jego własnego opowiadania to jedno z kluczowych i najwyrazistszych dzieł, które zdefiniowały estetykę body horroru lat 80. Główny bohater, Frank Cotton, poszukiwacz ekstremalnych doznań, za pomocą tajemniczej kostki otwiera przejście do świata Cenobitów – piekielnego wymiaru, w którym ból i rozkosz stanowią nierozerwalną całość. Przywrócony przez przypadek do życia powraca na ziemię jako przerażające, okaleczone monstrum. Julia, dawna kochanka Franka, próbuje pomóc mu odzyskać ciało, posuwając się do coraz bardziej brutalnych czynów. Dom, w którym ukrywa się bohater, staje się laboratorium odradzającej się materii, a proces jego „rekonstrukcji” to jedna z najbardziej pamiętnych sekwencji fizycznej transformacji w historii kina grozy. Z kolei Cenobici, na czele z kultowym Pinheadem — hybrydy ascetów, demonów i chirurgów — wnoszą do filmu estetykę chłodnej, rytualnej przemocy, wyjętej z moralnego porządku.

Barker rezygnuje z klasycznych strachów na rzecz brutalnej, ale precyzyjnej wizji ciała poddawanego ciągłej obróbce. W końcu „Hellraiser” to film zrodzony z fascynacji organiczną materią — skórą, tkanką, krwią — jako językiem transgresji oraz z pytania o to, gdzie przebiega granica między bólem a ekstazą.