„Baby Bump” Kuby Czekaja to jeden z najoryginalniejszych i najbardziej niepokojących polskich debiutów poprzedniej dekady – film, który wprowadza do rodzimego kina estetykę cielesnej grozy i wątki psychoanalityczne przefiltrowane przez doświadczenie dojrzewania. To opowieść o 11-letnim Mickeym, który z dnia na dzień odkrywa, że jego ciało wymyka mu się spod kontroli. Staje się ono miejscem nieustannej przemiany i lęku. W groteskowej, punkowej i wizualnie przerysowanej formie reżyser portretuje więc koszmary dorastania – fizyczne, emocjonalne i społeczne.  Dojrzewanie ukazane jest tu jako mutacja organizmu i psyche. 

„Baby Bump” to film, który radykalnie zrywa z tradycją polskiego kina inicjacyjnego. W jego świecie nie ma nostalgii ani moralnej lekcji – jest za to biologiczna i emocjonalna nadwrażliwość, podszyta zarówno humorem, jak i grozą. Czekaj nie pokazuje dorastania jako procesu edukacji, lecz jako surrealistyczny horror cielesności – bolesny, fizjologiczny, brzydki, ale nieodzowny.