Tropicália to brazylijski ruch artystyczny z lat 60. XX wieku, dziś kojarzony przede wszystkim z nurtem w muzyce, który łączył awangardowe eksperymenty z estetyką popularną i tradycyjnymi elementami sztuki brazylijskiej. Rozwijał się z dużą siłą nie tylko w muzyce, lecz również w teatrze, literaturze, sztuce performance oraz w stylu życia młodych ludzi, którzy inspirowani logiką synkretyzmu sięgali po coraz nowe narzędzia, języki, tworząc oryginalny projekt kulturowy. W cieniu wojskowej dyktatury, w czasach zamętu i politycznych ograniczeń obywatelskiej swobody ruch Tropicália był jak azyl. Z archiwalnych materiałów wyłania się obraz swoistej kontrkultury – rozwijająca się w okresie reżimu potrzeba wolności, twórczości, wspólnoty, która znajdowała wyraz w sztuce i tworzeniu modelu życia alternatywnego wobec dominującej politycznie wizji człowieka. Fragmenty rejestracji z lat 60., przeplatane współczesnymi narracjami-wspomnieniami aktywnych twórców Tropicálii to nieco nostalgiczna, ale i bardzo żywa opowieść o marzeniach, wierze w możliwość zmiany świata, pragnieniu swobody bliskiej każdemu młodemu pokoleniu, na każdym kontynencie.

Prowadzone przez narratorów definicje Tropicálii są jak próba nazwania czegoś, co nieuchwytne, a jednocześnie bardzo świeże i konkretne w ich pamięci. Bardzo lokalne i związane z danym czasem, a zarazem bardzo uniwersalne. Film jest interesującym spojrzeniem na historię, kulturę i życie polityczne Brazylii. Obrazy i opowieści z życia twórców i aktywistów Tropicálii są intrygującym, żywym materiałem, który dostarcza gęstej, soczystej wiedzy o życiu kraju, społeczności, o kulturze tamtego czasu. Strategia opowiadania twórców filmu jest próbą uprawiania poetyki kulturowej – pokazywania kultury poprzez analizę takich punktów, które są swoistymi węzłami, splatającymi różne wątki i poziomy życia społeczności. Z tego splotu wyłania się w filmie pulsujący obraz Brazylii lat 60. XX wieku, a w tle uniwersalny obraz młodego pokolenia poszukującego prawdy i radości.