Trudno sprecyzować, w jakiej epoce historycznej rozgrywa się akcja poszczególnych filmów Herzoga, mimo pozorów wprowadzania realiów określonego czasu historycznego. Tak również dzieje się w „Stroszku”, którego akcja rozgrywa się współcześnie. Jest to jednak quasi-współczesność, posiłkująca się jedynie rekwizytami XX-wiecznej aglomeracji miejskiej. Historia berlińskiego kloszarda – poprzez osobę Brunona S., ale nie tylko – zbliża się do metaforycznego sensu „Zagadki Kaspara Hausera”. Tak jak i Kaspar, Bruno z trudem nawiązuje kontakt z otoczeniem, żyjąc we własnym, szczęśliwym świecie. Nie potrafi jednak uporać się z brutalną ingerencją świata zewnętrznego. W jego zmaganiach towarzyszą mu dwie bratnie dusze: prostytutka Ewa i samotny sąsiad. Razem podejmują heroiczną próbę dotarcia do wymarzonej krainy szczęśliwości – w tym przypadku jest to Ameryka. Ta historia – przez którą przebija gorycz przegranego życia, życia zdeterminowanego i naznaczonego nieakceptowaną przez otoczenie odmiennością – zawiera w sobie jednak pewien rys optymistyczny, wynikający choćby z samego faktu podjęcia walki o swe marzenia, o zdobycie swego Eldorado.