Wystawa towarzysząca wydarzeniu „GDAŃSK ’82. Festiwal, który się nie odbył" przypomina wybitne produkcje ostatniego roku przed wprowadzeniem stanu wojennego. Część z nich przeszła do historii kina, część jest zapisem emocji okresu „karnawału Solidarności”. Podobnie było z plakatami stworzonymi do obrazów filmowych.

 

Tradycją polskich twórców plakatów, od lat czterdziestych po osiemdziesiąte, był ścisły związek z Polską Szkołą Filmową, później kinem moralnego niepokoju, a przed wszystkim głębokie porozumienie pokoleniowe związane z życiem w systemowej opresji. Tak jak w literaturze Polacy czytali między wierszami, tak w odbiorze plakatów zrozumiały dla wszystkich był skrót, symbol czy parabola. Polski plakat był nie tylko znakomitą graficznie ilustracją, ale streszczeniem i podsumowaniem. Autorami byli twórcy Polskiej Szkoły Plakatu, jak zaliczany do niej Franciszek Starowieyski, Jakub Erol czy też wybitni uczniowie wielkich mistrzów, jak Andrzej Pągowski i Leszek Drzewiński, którzy wyszli z pracowni Waldemara Świerzego.

 

W promującym wystawę plakacie do filmu „Przesłuchanie” Ryszarda Bugajskiego, Andrzej Pągowski wkomponował wyłaniającą się z nicości twarz Stalina. Złowrogi profil zbudowany z braku kreski i koloru brutalnie wdziera się w rysunek twarzy głównej bohaterki. W ten sposób symbolicznie odejmuje jej tożsamość i podmiotowość, tak, jakby rósł w siłę nasycając się wymazaniem jej własnego człowieczeństwa i pochłanianiem resztek jej godności.