Choć dziś kojarzone głównie z anime i horrorami, kino japońskie przedstawia długą i bogatą historię cechującą się różnorodnością formy i treści, stając się na przestrzeni lat jedną z wiodących i najciekawszych kinematografii świata. Krytycy od lat przyglądają się wzajemnym wpływom kina azjatyckiego i zachodniego, podkreślając wpływ, jaki wywarli najwięksi mistrzowie klasyki japońskiego filmu na historię kina światowego.

Dzieła tych twórców stały się niewyczerpanym, poszerzającym perspektywę źródłem i nośnikiem wiedzy o kulturze i sztuce Japonii, odzwierciedlając jednocześnie jej charakterystyczne cechy za pośrednictwem obrazu i muzyki. Idea haiku i jego struktura narracyjna, niezwykła poetyka niedopowiedzeń, odwołanie się do takich kategorii estetycznych jak mono-no aware czy wabi sabi, a więc zachwyt nad pięknem przemijania i niedoskonałością świata, czy nawiązania do kodeksu bushido – to tylko niektóre z elementów obecnych w kinie japońskim, które wciąż kuszą i przyciągają jego wielbicieli swoją unikalnością.
Podróżując po meandrach japońskiej kultury i sztuki, nie sposób pominąć największych dzieł kinematografii Japonii. W czerwcowym przeglądzie z niezmiennym zachwytem wracamy do klasyki kina japońskiego.