Stary profesor, bogaty koneser sztuki, mieszka samotnie w rzymskim pałacu. Jego znajoma, markiza, nakłania go do wynajęcia części niezamieszkałych apartamentów. Początkowo nowi lokatorzy burzą spokój profesora, jednak stopniowo ich relacje z gospodarzem zacieśniają się. Konfrontacja profesora z młodymi ludźmi to zderzenie jego odizolowanego stylu życia i wypracowanych przyzwyczajeń z nowoczesnością.

W przedostatnim swoim filmie, Visconti znów porusza tak bliski mu temat wymiany pokoleniowej. W „Lamparcie” jest to proces smutny, a nieuchronny kres starego jest zamianą „lwów i lampartów” na „hieny i szakale”. „Portret rodzinny we wnętrzu” daje więcej nadziei, jego perspektywa nie jest tak gorzka, a warunkiem dogodnej dla obu stron transformacji jest wzajemna otwartość i zrozumienie. Film, do czego przyzwyczaił reżyser, jest dziełem spokojnym, wyśmienicie zagranym i ciekawie oddającym zmiany jakie zaszły w samym twórcy na przestrzeni kariery.