Akcja filmu koncentruje się wokół wewnętrznego konfliktu, jaki przeżywa walczący z nieustannie rosnącym zwątpieniem w istotę swego posłannictwa pastor. Nie znajdując w sobie wiary, nie może pomóc swym parafianom. Bergman przełamuje tradycyjny schemat narracji, zatrzymując kamerę na ludzkich twarzach i do maksimum wykorzystując analityczną siłę zbliżenia. Tworzy wstrząsającą relację o zewnętrznej i wewnętrznej pustce współczesnych społeczeństw, o osamotnieniu człowieka zadającego pytania, na które nie umie sobie odpowiedzieć.